Ο καλός λύκος και οι τρεις γουρουνίτσες (παραμύθι)

Η φάρμα των ζώων είχε πολλά ζωντανά. Πολλά πρόβατα (επί σφαγήν), κατσίκες, κότες, γαϊδούρια, γαλοπούλες, ολίγα βοοειδή και τρεις γουρούνες οι οποίες κάποτε κυλιόντουσαν αμέριμνες και χαριτωμένες στη λάσπη.
Σε κάθε μαντρί, όμως, χρειάζονται και κάποια μαντρόσκυλα. Η θέση του μαντρόσκυλου ήταν υπεύθυνη. Μπορεί να μην έκανε καμία παραγωγική δουλειά στη φάρμα αλλά ήταν στα μπήξαι και τα δείξαι.
Στην περίπτωσή μας, σκύλοι δεν υπήρχαν, οπότε τον ρόλο αυτό έπαιζαν κατά περίπτωση είτε ένας συνδυασμός κατσίκας – γαϊδουριού, είτε (συχνότερα) οι τρεις γουρουνίτσες. Ανάλογα με το ποιος είχε το γενικό πρόσταγμα στη φάρμα.
Όταν στον ρόλο του μαντρόσκυλου ήταν η κερασφόρος κατσίκα με τους συνεργάτες της, οι τρεις γουρουνίτσες ήταν λάβρες εναντίον της, έτοιμες να βοηθήσουν τον κάθε «μπόγια» να την ξεπαστρέψει. Και ξεσήκωναν, δικαίως, όλο το μαντρί υποστηρίζοντας όλες τις αξίες του ανθρωπισμού (στην ζωώδη εκδοχή τους βεβαίως).

Κατά καιρούς όμως, τοποτηρητής της φάρμας αναλάμβανε κάποιος κολλητός των τριών ροζ θηλέων γουρουνιών. Και τότε, με ένα μαγικό τρόπο, οι τρεις γουρούνες μεταλλάσσονταν -όπως οι λυκάνθρωποι κάθε πανσέληνο- σε κανονικά μαντρόσκυλα. Με τα γαυγίσματά τους, τα γλυψίματά τους, με τα όλα τους.
Και τότε σταματούσαν να χαϊδεύουν τα αυτιά των υπόλοιπων ζωντανών με ανατρεπτικές περί δικαίου ιδέες στο κοπάδι και γινόταν κέρβεροι. Κι όταν υπήρχαν κάποια πρόβατα ή κουνέλια που αμφισβητούσαν την απόλυτη εξουσία του ιδιοκτήτη της φάρμας, οι τρεις γουρουνίτσες – πιτ μπουλ έκαναν τα πάντα για να τους ξεκόψουν από το υπόλοιπο κοπάδι. Να, πρόσφατα είχαν σπάσει την κινητοποίηση που έκαναν τα πρόβατα που αρνιόταν να δίνουν το γάλα τους αν δεν αναστέλλονταν η σφαγή 7 αμνοεριφίων τα οποία απαιτούσαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στο μαντρί.

Κι όλα αυτά τα παρακολουθούσαν αδιάφορα, μεταξύ άλλων, και κάποιες κότες που έκαναν τις πάπιες.

Να μην ξεχάσω να αναφέρω, πως υπήρχε και ένας φορέας που διεκπεραίωνε όλες τις υποθέσεις που αφορούσαν τα θηλαστικά που ζούσαν στην ευρύτερη περιοχή και που, υποτίθεται, έλυνε τις ενδοφαρμικές διαφορές. Αλλά οι τρεις γουρούνες είχαν άμεση πρόσβαση και στην πλειοψηφία αυτού του φορέα, ο οποίος εξάλλου με την πάροδο του χρόνου απλώς ήλεγχε τυπικώς την ετικέτα «εντόπιο» στα ζώα που οι κτηνοτρόφοι οδηγούσαν στα σφαγεία.

Για να μην μακρηγορώ, το ηθικό δίδαγμα είναι πως σε αυτή την κοινωνία των ζώων κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι ανεξαρτήτως του ποιον έβαζε ο κτηνοτρόφος τοποτηρητή τηρούνταν οι παραδόσεις. Οι πελάτες του έτρωγαν το Πάσχα πρόβατα και κατσίκες, όλο το χρόνο κότες και βοοειδή και τα Χριστούγεννα γαλοπούλες και… χοιρινό.
Και, αλίμονο, όλα τα ζώα δείχνουν και είναι ίσα όταν κρέμονται στο τσιγκέλι του χασάπη.

ΥΓ. Το παραμύθι δεν είχε καλό λύκο. Αλλά με τέτοια μαντρόσκυλα που να σταθεί λύκος. Ιδίως ο καλός.