Ώρα να μιλήσουμε κι εμείς !

Το διαβάσαμε και νιώσαμε καλά. Ο λόγος για το άρθρο που ακολουθεί. Η συνάδελφος Δέσποινα Μηλιάδου, εργαζόμενοι στο δημοτικό ραδιόφωνο FM100,    εκφράζει με απόλυτο τρόπο αυτά που νιώθουμε μέσα μας οι περισσότεροι δημοσιογράφοι. Μιλάει με την καρδιά αλλά και το μυαλό. Μιλάει πραγματικά χωρίς τσιριμόνιες. Διαβάστε το αξίζει το κόπο.

Τι 30, τι 40, τι 50%;

Το ερώτημα, συνάδελφοι, δεν είναι μόνο ποιο θα είναι το ποσοστό μείωσης αποδοχών στο οποίο θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους εκδότες και το σωματείο μας. Όποιο κι αν είναι αυτό το ποσοστό, η συμφωνία των δύο πλευρών θα αποτελέσει την ταφόπλακα της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Τι σημαίνει αυτό;

Κατά την γνώμη μου -και πολλών άλλων συναδέλφων- όταν μετά από 9 μήνες ολοκληρωθεί η ισχύς της συμφωνίας ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση επιστροφής στο προηγούμενο μισθολογικό καθεστώς. Αλλά ούτε και ο ίδιος αντεργατικός νόμος μπορεί να εφαρμοστεί. Τι θα γίνει λοιπόν;

Το πιο πιθανό σενάριο, είναι να περάσουν οι εργοδότες στις ατομικές συμβάσεις. Να αναρτηθούν δηλαδή στα μαγαζιά νέες λίστες με τα ραντεβού του κάθε εργαζόμενου με τον εργοδότη ή κάποιο εκπρόσωπό του. Και τότε ο εκβισμός θα είναι πιο σκληρός και πιο αποτελεσματικός: «Πάρε τόσα ή άντε γεια». Και ένας εργαζόμενος τρομοκρατημένος μπροστά στο φάσμα της ανεργίας, πώς να αντιδράσει; Ιδίως όταν προηγουμένως το σωματείο του θα έχει «ξεδοντιαστεί» μέσω της εκ περιτροπής εργασίας την οποία θα έχει (υπόθεση εργασίας κάνουμε) ανεχθεί, μέσω δήθεν δημοκρατικών διαδικασιών (πχ. ψηφοφορία με ή χωρίς κάλπη στις εργασιακές συνελεύσεις);

Να γιατί είναι απαραίτητη και επείγουσα η σύγκλιση έκτακτης γενικής συνέλευσης. Για να διατρανώσει ομόφωνα ο κλάδος ότι δεν αποδέχεται κανενός άλλου είδους σύμβαση πλήν της Συλλογικής. Κάτι που θα ενισχύσει και τα διαπραγματευτικά όπλα του δ.σ. της ΕΣΗΕΜΘ. Αλλά φευ, προς το παρόν παρά τις 230 υπογραφές συναδέλφων που έχουν κατατεθεί και απαιτούν άμεσα γενική συνέλευση, η συζήτηση του θέματος αναβλήθηκε για την επόμενη εβδομάδα. Η πλειοψηφία του δ.σ. αντιμετωπίζει τους συναδέλφους που υπέγραψαν όπως τους εργοδότες. Προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο. Κρίμα. Κρίμα κυρίως γιατί είναι προφανές ότι φοβούνται το ισχυρότερο όργανο του συνδικαλιστικούψ μας κινήματος. Τη φωνή της βάσης.

 Εξάλλου, τα υπέρ των δημοσιογράφων επιχειρήματα είναι πολλά. Και μόνο το πάγωμα των μισθών για δεύτερη χρονιά φέτος, και με τον πληθωρισμό που καλπάζει, αποτελεί μεγάλη μείωση των αποδοχών μας. Είναι θράσος να ζητούν οι επιχειρηματίες και περαιτέρω μείωση. Μην ξεχνάμε και το γεγονός ότι αν υπάρχουν οικονομικά προβλήματα στα μαγαζιά δεν φταίει μόνο η κρίση αλλά και η κακή διαχείριση. Και δεν τα φάγαμε μαζί, συνάδελφε.

Αλλά όσοι υπέγραψαν το αίτημα για γενική συνέλευση ΔΕΝ θέλουν να σας ρίξουν από την καρέκλα σας. ΔΕΝ θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. ΔΕΝ πιστεύουν αναγκαστικά ότι θα «πουλήσετε» το παιχνίδι. Απλώς, λένε τον ορισμό του αυτονόητου. Αν δεν κάνουμε συνέλευση ΤΩΡΑ που πέφτει ο ουρανός στα κεφάλια μας, πότε θα κάνουμε;