Συνάδελφοι/συναδέλφισσες
ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ! Δε χρωστάμε τίποτα και σε κανέναν!
Δε μιλάμε πλέον για μεμονωμένα περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας στο χώρο των ΜΜΕ και σε ολόκληρο τον εργασιακό χώρο. Μιλάμε για την κατάργηση της κατοχυρωμένης με τον νόμο 1876 του 1990 νομοθεσίας και του ίδιου του εργατικού δικαίου! Τις αλλαγές ζητάνε το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η προαναγγελθείσα απάντηση του υπουργείου Οικονομικών αναμένεται εντός των επόμενων ωρών! Τρία χρόνια ακραίας λιτότητας και σφαγιασμού των δικαιωμάτων μας. Το είπε ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, μιλώντας στις 27/4 στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. «Όταν χρωστάς δεν είσαι ελεύθερος», είπε και το επανέλαβε το βράδυ στο τρομο-δελτίο των οχτώ MEGAλου καναλιού με «συνάδελφο» να τα χώνει στον υπουργό όχι για την προαναγγελία των σκληρών μέτρων αλλά γιατί αυτά δεν πάρθηκαν… νωρίτερα!
«Όταν χρωστάς δεν είσαι ελεύθερος» λοιπόν! Αλλά ποιοι είναι αυτοί που χρωστάνε και σε ποιον, κύριοι της κυβέρνησης; Χρωστάνε οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι μισθοσυντήρητοι, οι ανασφάλιστοι, οι όμηροι των δόσεων μεγάλων τραπεζών, οι συμβασιούχοι, οι φοιτητές, οι σπουδαστές, οι μαθητές, οι μετανάστες, οι φτωχοί, οι νοικοκυρές, οι ωρομίσθιοι, οι εργάτες; Ή μήπως χρωστάνε οι τραπεζίτες, οι χρηματιστές, οι κύριοι της εκκλησιαστικής περιουσίας, οι εφοπλιστές, οι βουλευτές, τα golden boys και τα στελέχη των επιχειρήσεων; Μήπως αυτοί που χρωστάνε είναι οι κυβερνήσεις και οι επιχειρηματίες, Και σε ποιον ακριβώς χρωστάνε; Μήπως χρωστάνε στους «συναδέλφους» τους καπιταλιστές του εξωτερικού και των διεθνών «οίκων» σε ένα «πάρε-δώσε» του νεοφιλελευθερισμού που δεν έχει καμία σχέση με τους πολίτες της χώρας, όλους αυτούς που βάζει στο γύψο ο παραλογισμός των κερδών των πλουσίων, των εχόντων και των κατεχόντων; Γιατί καλούμαστε εμείς να πληρώσουμε την κρίση τους;
Με το «όταν χρωστάς δεν είσαι ελεύθερος», η κυβέρνηση προσπαθεί να ενσπείρει το ενοχικό σύνδρομο του ραγιά-σκλάβου σε όλη την κοινωνία. Προσπαθεί να μας πείσει ότι εμείς είμαστε αυτοί που χρωστάμε (!) και άρα θα πρέπει να ανεχτούμε τα πάντα μέχρι να «ελευθερωθούμε»! Πρόκειται για τον απόλυτο παραλογισμό. Υποβιβάζεται δε η έννοια της «ελευθερίας» σε μια μορφή οικονομικού διακανονισμού! Πρόκειται για έναν αναιδή και κυνικό κυβερνητικό ακροβατισμό που επιχειρεί να πλήξει την αξιοπρέπεια των εργαζομένων και ολόκληρης της κοινωνίας. Δε χρωστάμε τίποτα και σε κανέναν!
Τι ζητάνε Δ.Ν.Τ. και Ευρωπαϊκή Επιτροπή;
– Κατάργηση του 14ου και 13ου μισθού στο Δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα
– Κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης (καθορίζει ενιαία κατώτατα όρια) αλλά και των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων,
– αναβάθμιση των ατομικών και των επιχειρησιακών συμβάσεων,
– αύξηση του ισχύοντος ορίου απολύσεων για τις επιχειρήσεις με πάνω από 200 εργαζομένους,
– μείωση των αποζημιώσεων για τους υπαλλήλους ώστε να προσεγγίσουν τα όρια που ισχύουν στις καταγγελίες συμβάσεων των εργατοτεχνιτών.
Τα παραπάνω θεωρούνται απαραίτητες προϋποθέσεις για ΔΝΤ και Ε.Ε. προκειμένου να δώσουν χρήματα για να σώσουν τους πλούσιους και να ρίξουν στη βαθιά φτώχεια τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Δηλαδή όλους μας!
Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να μας χρυσώσει το χάπι ισχυριζόμενη ότι εμφανίζει διαλλακτικότητα απέναντι στην κατακραυγή και να προχωρήσει π.χ. στην κατάργηση της υποχρεωτικής διαιτησίας που προβλέπεται για την επίλυση των εργατικών διαφορών σε περίπτωση που αποτύχει μία διαμεσολάβηση, ενώ δεν αποκλείεται και η κατάργηση των ομοιοεπαγγελματικών και κλαδικών συμβάσεων. Επαναδιατυπώνει μάλιστα ακόμα και τον ρόλο του ΟΜΕΔ (Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας) σε μια απόπειρα να θολώσει τα νερά.
Όμως, τόσο o κυβερνητικός εκπρόσωπος όσο και κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης το είπαν καθαρά: «συζητούν» το ζήτημα του 13ου και 14ου μισθού! Θα επιχειρήσουν λέει να πείσουν τους δανειστές τους ότι χρειάζονται και οι δύο μισθοί για τους Έλληνες εργαζόμενους. Άρχισε η επιχειρηματολογία για τα αυτονόητα. Ενώ όμως η κυβέρνηση επιχειρεί να μας πείσει ότι «δίνει τη μάχη» απέναντι στους «κακούς» του ΔΝΤ και Ε.Ε. στους οποίους η ΙΔΙΑ ΠΡΟΣΕΦΥΓΕ, την ίδια ώρα οι περικοπές σε μισθούς, δώρα και επιδόματα «τρέχουν» ήδη… (Το βιώνουν ήδη οι συνάδελφοι σε ΕΡΤ, ΑΠΕ/ΜΠΕ κλπ. ανατρέποντας ολοκληρωτικά τον οικογενειακό-οικονομικό τους προγραμματισμό και καθιστώντας τους ανίκανους να ξεπληρώσουν δόσεις κλπ.) Μας δουλεύουν δηλαδή, ψιλό γαζί. Ο ίδιος ο Πεταλωτής είπε: «…η περικοπή αυτών των δύο μισθών θα σήμαινε ένα δυσβάστακτο βιοτικό επίπεδο για τον Ελληνα πολίτη και μια πολύ μεγάλη απώλεια, περίπου 2 δισ. ευρώ, για τα Ταμεία…». Αφού η εξουσία καταλήστευσε τα ταμεία μας, τώρα κλαίγεται γι’ αυτά και μας ζητάει να πληρώσουμε τα σπασμένα. Οι βάνδαλοι όμως δεν είναι ούτε οι εργαζόμενοι ούτε οι ασφαλισμένοι ούτε οι συνταξιούχοι. Είναι οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που εναλλάσσονται στην εξουσία, τα λαμόγια και τα golden boys, η λογική του κέρδους, του κεφαλαίου και του νεοφιλελευθερισμού.
Συνάδελφοι/συναδέλφισσες!
Την επόμενη εβδομάδα θα τεθούν προς έγκριση στο υπουργικό συμβούλιο οι νέες αλλαγές στο ασφαλιστικό. Οι αλλαγές θα σταλούν πρώτα για… επικύρωση στους «κηδεμόνες» μας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αυτές τις ημέρες, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα (κατά 30%) οι αιτήσεις συνταξιοδότησης παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις «ότι θα τηρηθούν οι δεσμεύσεις περί θεμελιωμένων δικαιωμάτων». Ποιος μπορεί, πλέον να επαναπαυθεί σε… «διαβεβαιώσεις» και «υποσχέσεις» μιας κυβέρνησης που αθέτησε όλες τις «δεσμεύσεις» της λίγους μόλις μήνες μετά τις εκλογές; Είναι πλέον αναξιόπιστη και «υπό κηδεμονία» Χρωστάει και δεν είναι ελεύθερη. Και υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να μας πείσει για τίποτα!
Συνάδελφοι/συναδέλφισσες!
Αν όλες οι παραπάνω δυσμενέστατες εξελίξεις για τα εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα δε μας κάνουν να ξεσηκωθούμε, να βγούμε στους δρόμους, να βάλουμε στο περιθώριο τις διστακτικές, άπραγες και άφωνες -σε βαθμό συνενοχής- γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας!
Η μη συμμετοχή μας στις απεργιακές συγκεντρώσεις –όποιες ενστάσεις κι αν έχουμε με τη στάση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ- δεν προσφέρουν καμία βοήθεια στην κατεύθυνση αποτροπής των απολύσεων, των περικοπών, της επισφάλειας κλπ. Αν στο κάτω-κάτω δε μας καλύπτουν τα επίσημα συνδικάτα, είναι στο χέρι μας να μην πορευόμαστε κάτω από την «ομπρέλα» τους. Εξάλλου, οι συγκεντρώσεις και οι πορείες, δεν είναι οι μοναδικές μέθοδοι πάλης. Ίσως μάλιστα να μην είναι και οι αποτελεσματικότερες όταν επαναλαμβάνονται μονότονα και επετειακά πάντοτε με τον ίδιο (μικρό) αριθμό (των ίδιων) διαδηλωτών. Υπάρχουν και οι καταλήψεις των χώρων εργασίας, οι διαμαρτυρίες στα γραφεία των εργοδοτών, η πίεση (στις ΕΝΩΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ) για λήψη άμεσων αποφάσεων κάθε φορά που θίγεται ένας/μία συνάδελφός μας από τα αφεντικά, η άρνηση εκτέλεσης εργασίας που δεν προβλέπεται από τη σύμβασή μας και αντίκειται στην εργασιακή νομοθεσία, η έντονη έκφραση των διαμαρτυριών μας σε περίπτωση αυθαιρεσιών στους χώρους δουλειάς με τρόπο που να γίνονται αυτόπτες μάρτυρες όλοι οι συνάδελφοι και να σπάει στην πράξη η εργοδοτική τρομοκρατία, ο συντονισμός με άλλους κλάδους εργαζομένων και η ενεργητική τους/μας αλληλεγγύη αλληλοβοήθεια στην υποστήριξη των αιτημάτων μας/τους. Ή θα σπάσουμε τις συντεχνίες μας ή αυτές θα μας καταπιούν. Επίσης, είναι στο χέρι μας να επιβάλλουμε το σεβασμό της παραγόμενης δημοσιογραφικής εργασίας. Η αξιοπρεπής δημοσιογραφική εργασία (χωρίς «ρουφιανιλίκια» και «παπαγαλισμούς») που χαρακτηρίζει τη μεγάλη πλειοψηφία του δημοσιογραφικού κόσμου, δυστυχώς δεν αναιρεί την παράλληλη αλήθεια που ισχύει για λίγους του χώρου μας και εκφράζεται από διαδηλωτές στις πορείες με το το σύνθημα «ΑΛΗΤΕΣ-ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ». Τώρα είναι η ώρα, οι δημοσιογράφοι, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, να αναμεταδώσουν τον παλμό της, τις αγωνίες της και τους αγώνες της.
Ο αγώνας πρέπει να είναι πολυμέτωπος. Πρέπει να ξεκινάει από τον κακό μας εαυτό, να επεκτείνεται στο σπάσιμο των «γραμμών» που επιβάλλουν ορισμένοι «συντεταγμένοι» διευθυντές/αρχισυντάκτες στα Μέσα που εργαζόμαστε, να συνεχίζεται με την ανάληψη πρωτοβουλιών αντίστασης στους χώρους δουλειάς και να καταλήγει σε συντονισμό με άλλους κλάδους εργαζομένων για κάθοδο στους δρόμους με κοινά ή παρεμφερή αιτήματα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός, βεβαίως, από τον δρόμο της παραίτησης που θα μας οδηγήσει σε πολύ χειρότερες ημέρες.
Συνάδελφοι/συναδέλφισσες!
Απολύσεις, τρομοκρατία, περικοπές, καταστολή, δεν αφήνουν ανέγγιχτο κανέναν! Οι δημοσιογράφοι μαζί με το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας πλήττονται άμεσα. Η σιωπή μας από εδώ και στο εξής θα συνιστά συνενοχή. Να αντιδράσουμε ΤΩΡΑ. Να μην επιτρέψουμε να λυμαίνονται τη συνδικαλιστική μας εκπροσώπηση στην ΕΣΗΕΜ-Θ εκείνα τα πρόσωπα που είναι συνδεδεμένα με κόμματα που είναι υπεύθυνα για τη σημερινή κατάσταση, να μην επιτρέψουμε να κυριαρχήσουν εκείνες οι λογικές που επιβάλλουν την κατ’ επάγγελμα «διαβούλευση» με την εκάστοτε εξουσία. Η συντεχνιακή-γραφειοκρατική τους λογική, χρεοκόπησε. Να αναλάβουμε πρωτοβουλίες, να συζητήσουμε, να απεργήσουμε! Να καταψηφίσουμε αυτές τις λογικές τόσο στους δρόμους όσο και στις κάλπες της 17ης Μάη στις εκλογές για την ανάδειξη νέου δ.σ. στην ΕΣΗΕΜ-Θ. Διαλέγουμε ασύνταχτους αγώνες απορρίπτοντας τις συντεταγμένες λογικές των γραφειοκρατών και των καρεκλοκένταυρων.
– Θέλουμε ισχυρές-μαχητικές ΕΝΩΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ γιατί το απαιτούν οι καιροί.
– Οφείλουμε να σπάσουμε το ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ όλων των… αποχρώσεων!