Τη λύση της συνεργασίας της με τον διευθυντή της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Δημήτρη Γουσίδη, του κοινοποίησε σήμερα το πρωί (Κυριακή 31/5/2009) η εκπρόσωπος των ιδιοκτητών του συγκροτήματος στη Θεσσαλονίκη. Η σύμβαση του πρώην διευθυντή και διατελέσαντα επί σειρά ετών προέδρου του ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ, έληγε σήμερα αλλά εδώ και ημέρες κυκλοφορούσε στη δημοσιογραφική πιάτσα ότι αυτή δεν θα ανανεωνόταν. Η ιδιοκτησία, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν ήταν ικανοποιημένη από την «απόδοση» του κ. Γουσίδη σε ότι αφορά την προσδοκώμενη αναβάθμιση της εφημερίδας που θα έπρεπε να μεταφραστεί σε αύξηση των πωλήσεων των φύλλων της.
Έτσι, προς το παρόν η καρέκλα του διευθυντή θα παραμείνει κενή από τη Δευτέρα ενώ δεν αποκλείεται να υπάρξουν και άλλες εξελίξεις που όσο παραμένουν άγνωστες θα τροφοδοτούν την ανησυχία των εργαζομένων στο συγκρότημα.
«…Ενώ φωτογράφιζα τα γεγονότα, ένας αστυνομικός ήρθε από πίσω μου και απείλησε να με χτυπήσει αν δεν τον ακολουθούσα, με χτύπησε στα πόδια και με έριξε στο πάτωμα για να μου βάλει χειροπέδες. Ενώ προσπαθούσα να του δείξω την δημοσιογραφική μου ταυτότητα, με έριξε στο πάτωμα με το πόδι του πάνω στο λαιμό μου. Ούρλιαζα δείχνοντας του την κάμερα μου και το διαβατήριο μου, αλλά δεν με άκουγε, ενώ πλησίασε ένας άλλος αστυνομικός…».
Έτσι λευκός κι αγνός που ήταν, σκέφτηκε, θα μπορούσε να γράφει την αλήθεια. Αντιλήφθηκε, όμως, από πολύ νωρίς ότι η αλήθεια ολόκληρη δεν έβγαζε ψωμί. Προσπάθησε να γράφει τη μισή. Δεν μπόρεσε. Η συνείδηση τον τραβούσε συνέχεια πίσω. Τότε αποφάσισε να κάνει μια μεγάλη θυσία. Όσο έχω δύο μάτια, σκέφτηκε, είναι αδύνατον να πάω μπροστά. Η απόφαση ήταν μονόδρομος. Έπρεπε να βγάλει μόνος του το ένα του το μάτι. Το σκέφτηκε πολύ. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Στο τέλος, το μόνο που τον απασχολούσε πριν τη μεγάλη κίνηση, ήταν ποιο μάτι να θυσιάσει. Το αριστερό ή το δεξί. Συλλογίστηκε ότι προτιμότερο θα ήταν να βγάλει το αριστερό. Έτσι, όλα μπορεί να του πήγαιναν… δεξιά. Το ‘πε και το ‘κανε. Οι πόρτες άνοιξαν. Δεν κινδύνευε πια από τη φάκα. Το τυράκι του άρχισε πια να το τρώει χωρίς τον τρόμο της παγίδας. Άρχισε να ξαναγράφει. Όλα πια ήταν ξεκάθαρα. Ένας κόσμος μονόπατος, ήταν ένας κόσμος λαμπρός. Ό,τι έβλεπε, το έβλεπε μισό. Και αυτό το μισό τύχαινε να έχει την εξουσία στη γειτονιά, στις τρύπες και στα λαγούμια που σύχναζε. Άρχισε μάλιστα να έχει και την εκτίμηση και άλλων ειδών του ζωικού βασιλείου. Να για παράδειγμα, οι γάτες, οι υποτιθέμενοι εχθροί του, του έκαναν την τιμή να τον προσλάβουν στην εβδομαδιαία εφημερίδα τους. Το όργανό τους, τη φωνή τους. Η εφημερίδα «Η Γάτα» εκδιδόταν κάθε Πέμπτη. Έτσι στη στήλη του «Μικρά και μονόπατα» άρχισε να γράφει για τα έργα και τις ημέρες κάθε ράτσας, κάθε σύναξης των ζώων, τον προσκαλούσαν σε μεγάλες φάρμες, ενώ δεν έλειψαν και ταξίδια στη ζούγκλα. Εκεί γνώρισε τον βασιλιά της. Το λιοντάρι, η αλήθεια είναι, τσαντίστηκε όταν παρατήρησε ότι μάλλον ο Λευκοπόντικας του έκλεινε το μάτι με μια επιμονή στα όρια της παρεξήγησης. Πριν ο βασιλιάς των ζώων τον κάνει μια χαψιά, στο παρά πέντε κατάλαβε ότι έφταιγε που είχε ένα μάτι. Έτσι την γλίτωσε. Και όχι μόνο αυτό. Έγιναν οι καλύτεροι συνεργάτες. Σε αντάλλαγμα ο Λευκοπόντιξ που δεν τον έφαγε το λιοντάρι, υποσχέθηκε ότι θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να υπηρετεί όχι μόνο τον ίδιο αλλά και όλους τους διαδόχους του, τους διαδόχους του θρόνου. Όταν έφυγε από τη ζούγκλα και γύρισε στα λημέρια του τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα άφησε. Ανυπάκουα μικρά ζωάκια έβγαζαν γλώσσα με αναίδεια απέναντι σε κάθε όσιο και ιερό που διέθετε η γειτονιά. Τσαντίστηκε. Μα πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί, συλλογίστηκε. Μια χαρά είμασταν πριν, σκέφτηκε. Η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια, είχαν διαταραχθεί. Κινδύνευε η ομαλότητα. Ο «Λευκοπόντιξ» έστειλε μήνυμα στον βασιλιά της ζούγκλας να τον συμβουλέψει. Αυτός απάντησε άμεσα. Μα είναι δυνατόν; Γράψε καμιά αράδα βρε στη στήλη σου, για όσα καλά έχουμε κάνει για το ζωικό βασίλειο. Με όλο το σεβασμό βασιλιά μου, δεν έχουμε κάνει και πολλά και όταν είναι να κάνουμε καμιά απεργία απέναντι στην καταπίεση των ανθρώπων, όλο τη δυϊλίζουμε και τη ξανασκεφτόμαστε και τρέχουμε στους νομικούς συμβούλους και καμιά φορά φυτεύουμε και καμιά πυροσβεστική εκδήλωση στην καρδιά μιας απεργίας, απάντησε ο λευκός πόντικας. Πολύ το σκέφτεσαι, απάντησε το λιοντάρι. Μ’ αρέσει που είσαι και μονόφθαλμος. Θα γράψεις έστω τα λίγα τα δικά μας, θα τα παραφουσκώσεις, θα μας εξυμνήσεις, όπως το συνηθίζεις άλλωστε, και θα γράψεις και μια αράδα, έτσι για να μην καρφωνόμαστε, για τους άλλους τους απείθαρχους που τολμούν και να μιλάνε και να βγάζουν γλώσσα, και να κάνουν εκδηλώσεις και παραστάσεις διαμαρτυρίας και να σηκώνουν και πανό και να φωνάζουν συνθήματα και να έχουν θέσεις και επιχειρήματα και να θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, να τους δείξουμε εμείς ποιος κάνει κουμάντο. Μα θα τα γράψω όλα αυτά; απόρησε ο Λευκοπόντιξ. Μην είσαι ανόητος, του απάντησε ο βασιλιάς της ζούγκλας. Θα γράψεις γενικώς και αορίστως «δεν έλειψαν οι αιχμές των παρατάξεων που καταψήφισαν τον απολογισμό προς τη διοίκηση…». Μα, ψέλλισε ο πόντιξ. Δεν έχει μα, είπε ο βασιλιάς που παλαιότερα του είχε εκμυστηρευτεί ότι είχε σχέδια γι’ αυτόν, για να προσθέσει: Αμέσως μετά θα φροντίσεις να διευκρινίσεις ότι «οι της συμπολίτευσης απάντησαν με επιχειρήματα και δεν άφησαν τίποτε να πέσει κάτω». Κατάλαβες; Πως πως, κατάλαβα αρχηγέ, Α, και που ‘σαι, είπε καταλήγοντας ο βασιλιάς. Κάνε και καμιά ονομαστική αναφορά σε κανέναν από δαύτους, ξέρεις εσύ, διάλεξε εσύ έναν από τους πιο δραστήριους, έτσι για να τους κόψουμε τη φόρα. Με όλο το σεβασμό μου, βασιλιά μου, οφείλω να σας πω ότι όποτε τους κάνουμε επίθεση, αυτοί αντιδρούν. Φοβάμαι μήπως προκαλέσουμε καμιά εξέγερση. Θα το ρισκάρουμε φίλε μου μονόφθαλμε Λευκοπόντικα, θα το ρισκάρουμε, είπε ο Βασιλιάς και αν δεν πειθαρχήσουν θα στείλουμε τα ΜΑΤ της ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ. Τα νέα απλώθηκαν όμως γρήγορα στους απείθαρχους. Σε λίγο ήταν δημοσιευμένα και στη «Γάτα»… 
Το παραμύθι θα συνεχιστεί, αν χρειαστεί.
Ενώ η καρεκλομαχία στην ΕΣΗΕΑ έχει αρχίσει με άγνωστες συνέπειες, εκατοντάδες συνάδελφοι εντός αλλά κυρίως εκτός των ΕΝΩΣΕΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ της χώρας κάνουν τη βρώμικη δύσκολη δουλειά της ενημέρωσης παράγοντας το πρωτογενές ρεπορταζιακό και άλλο υλικό στα μεγάλα και στα μικρότερα μαγαζιά των ΜΜΕ, κάνοντας μάγκες τους τηλε-αστέρες, τους εργοδότες και τους ιδιοκτήτες τους. Με το πρόσχημα της «πρακτικής» των νέων δημοσιογράφων, εκατοντάδες παιδιά αγωνιούν για το χαοτικό τους μέλλον στο χώρο της… ενημέρωσης των πολιτών. Με ψίχουλα και κοροϊδία τους αμοίβουν για εκατοντάδες ρεπορτάζ, χωρίς ασφάλιση, χωρίς περίθαλψη, ενώ ΚΑΙ ΜΕΛΗ των ΕΝΩΣΕΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ προσφέρουν σκληρή δουλειά για πενταροδεκάρες χωρίς πρόσληψη και χωρίς δώρα, επιδόματα και νόμιμες απολαβές. Για όλους αυτούς και αυτές τους συναδέλφους/συναδέλφισες ΔΕ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ γιατί ΔΕ ΨΗΦΙΖΟΥΝ στις εκλογές των ΕΝΩΣΕΩΝ! Για τους περισσότερους επαγγελματίες δημοσιογράφους συνδικαλιστές, εκατοντάδες συνάδελφοί μας, είναι ανύπαρκτοι!
Χίλιοι διακόσιοι δέκα (1210) δημοσιογράφοι επέλεξαν τον Πάνο Σόμπολο για να τους ξανα-εκπροσωπήσει! Έλεος συνάδελφοι!
Τώρα, το θρίλερ των επόμενων εβδομάδων θα περιλαμβάνει διαβουλεύσεις, ανταλλάγματα, απόπειρες δημιουργίας συμμαχιών, προκειμένου να εκλεγούν τα μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ. Αυτό μπορεί να τραβήξει βδομάδες ίσως και… μήνες. (Διαβάστε και τα σχετικά σχόλια των συντρόφων/συντροφισών που είχαν καταλάβει τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ στο 
Ενδιαφέρουσες από κάθε άποψη οι εξελίξεις στους κόλπους της ΕΣΗΕΑ. Εξελίξεις που επηρεάζουν (και θα επηρεάσουν σύντομα) και τις εξελίξεις στους κόλπους της ΕΣΗΕΜ-Θ και συνολικότερα του δημοσιογραφικού κλάδου της χώρας. 
28 Μαΐου 2009
Eίναι θλιβερό να βλέπεις σε ένα σωματείο δημοσιογράφων, δηλαδή πνευματικών ανθρώπων, να αναπαράγονται τα χειρότερα συμπτώματα των κομματικών μηχανισμών.
ιότι για κάποια μέλη του δ.σ. (όχι όλα) η ΕΣΗΕΜΘ είναι οτιδήποτε άλλο (λέσχη, γκαλερί, σταθμός δημιουργικής απασχόλησης, προθάλαμος διευθυντικής θέσης σε κάποιο ΜΜΕ), αλλά όχι σωματείο. Υπό αυτή την έννοια, ο απολογισμός της διοίκησης ήταν δικαίως διθυραμβικός. Διότι αν αφαιρέσεις από τις αρμοδιότητές σου τα «ενοχλητικά» ζητήματα, όπως το ασφαλιστικό, τις συμβάσεις εργασίας, τις απολύσεις, τη λογοκρισία κλπ. κλπ., μετά μπορείς να παινεύεσαι ότι κατά τα άλλα τα πήγες θαυμάσια.
Σε μια άσκηση καλών προθέσεων επιδόθηκε χθες στη διάρκεια της γενικής συνέλευσης, το προεδρείο και η πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ. Μάλιστα, στην αρχή της απαντητικής τοποθέτησής του ο πρόεδρος του ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ, Μάκης Βοϊτσίδης έκανε αναφορά στα καλά λόγια που άκουσε «για την Ένωσή μας» από τα χείλη του προέδρου –αν θυμόμαστε καλά- της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων! Επιχείρησε να μας πείσει ότι είμαστε η «καλύτερη Ένωση» της… Ευρώπης, ίσως και της υφηλίου! Επιτέλους απαντήθηκε το ερώτημα που έθεσε πρόσφατα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον πλανήτη»;! Μα, φυσικά, η ΕΣΗΕΜ-Θ!!! Όμως αυτή η αναφορά, φαίνεται πως ήταν μονόδρομος. Όταν δεν έχεις να επιδείξεις έργο και όταν έχει προηγηθεί ένα δριμύ και εμπεριστατωμένο κατηγορώ κατά του «απολογισμού δράσης» από μέλη της ΕΣΗΕΜ-Θ (μεταξύ αυτών και αρκετών μελών του ΑΣΥΝΤΑΧΤΟΥ ΤΥΠΟΥ), το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ξεκλέψεις λίγη λάμψη από το εξωτερικό. Μας είπαν ουσιαστικά, ότι «έξω πάμε καλά» εννοώντας την εικόνα που έχουν για μας οι συνάδελφοι του εξωτερικού, μια εικόνα που προηγουμένως φρόντισε το προεδρείο να εξαγάγει προς τα έξω για τον εαυτό του. Οι αμοιβαίες φιλοφρονήσεις εξάλλου των επικεφαλής των δημοσιογραφικών ενώσεων, εντάσσονται μέσα στο παιχνίδι της ευγένειας και δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ποτέ, να βάζει η μία Ένωση, χέρι στην άλλη, πλην ελαχίστων σοβαρότατων περιπτώσεων. Είναι σα να λέμε ότι ενημερώνουμε τον Νόαμ Τσόμσκι για τις θέσεις, τις πρωτοβουλίες, τη φιλοσοφία και τη δράση του ΑΣΥΝΤΑΧΤΟΥ ΤΥΠΟΥ και κατόπιν ο ίδιος μας στέλνει ένα μήνυμα στο mail μας και μας λέει ότι είναι «αξιέπαινη η προσπάθειά μας, ότι χρειάζονται οι ανεξάρτητες, αυτόνομες, εναλλακτικές φωνές στον χώρο των Media στα οποία αυτό που κυριαρχεί είναι η κατασκευή της κοινωνικής συναίνεσης στα σχέδια των αφεντικών κλπ. κλπ. κλπ.», και παίρνουμε εμείς το μήνυμα και το κάνουμε σημαία μας. Βεβαίως ο Τσόμσκι δεν θα είναι εδώ για να διαπιστώσει από κοντά όλα τα παραπάνω…
Το εξωφρενικότερο όλων στην καταληκτική απαντητική τοποθέτηση του προέδρου της Ένωσής μας δεν ήταν η προσπάθειά του να αποδείξει ότι στη διάρκεια αυτού του πρώτου χρόνου της θητείας του νέου ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ ήταν διεκδικητική στο βαθμό που έπρεπε (αυτό καταρρίπτεται εύκολα), αλλά η έκφραση της δυσαρέσκειάς του γιατί τα μέλη της Ένωσης «αφού έχουν διαφωνίες με την έκθεση του αποκαλούμενου «απολογισμού δράσης», δεν φρόντισαν να… συνεισφέρουν στην καλύτερη διατύπωση του απολογισμού δράσης «που είχε σταλεί εγκαίρως στα μέλη»! Μα, είμαστε σοβαροί; Το ζήτημα είναι η διαχείριση της εικόνας; 
Αντί να απολογηθεί αυτό το πλαδαρό σχήμα της πλειοψηφίας του ΔΣ για την απραξία του, για την απομαζικοποίηση του συνδικαλιστικού μας χώρου και τις συνεχείς –με ελάχιστες εξαιρέσεις- συνδικαλιστικές του αστοχίες, την ίδια ώρα που αγριεύει η εργοδοτική τρομοκρατία και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, αναλίσκεται στο να κατηγορεί τους συναδέλφους που έχουν φωνή κι αξιοπρέπεια και μάχονται υπέρ όλων των συναδέλφων (όπως στην περίπτωση των συμβασιούχων της ΕΡΤ3, των ιδιωτικών και δημοτικών Ρ/Τ Μέσων και των μεγάλων και μικρών εφημερίδων) πέρα από χρώματα και παρατάξεις. Αν κάτι οφείλει να κάνει η ΕΣΗΕΜ-Θ είναι να υπερασπίζεται όλους τους συναδέλφους και πολύ περισσότερο να υπερασπίζεται αυτούς τους ασύνταχτους συναδέλφους που ακριβώς λόγω των αγώνων τους και της ανυποχώρητης στάσης τους απέναντι στις εργοδοτικές-διευθυντικές αυθαιρεσίες και τη συνεχή υποβάθμιση του δημοσιογραφικού τους έργου εν είδει τιμωρίας, αποτελούν το κόκκινο πανί για τα αφεντικά. 
Καλούμε τους συναδέλφους σε:
Ασύνταχτος Τύπος 